4. To on cię zniszczył...

ROZDZIAŁ CZWARTY 

To on cię zniszczył...

~ Gabriela ~

                Kiedy usłyszałam te niepokojące odgłosy, dość mocno się zmartwiłam zważywszy na ten dziwny liścik, a raczej groźbę. Nie powiem, prawie się przestraszyłam. Powtarzam – prawie. Z jednej strony chciałam odpuścić, położyć się do wygodnego łóżka i zasnąć, zapominając o całym Bożym świecie, ale nie potrafiłam. Podeszłam do drzwi i zaczęłam nasłuchiwać tak jak nauczył mnie Marco.

- Pamiętaj mała, podstawą dobrego ataku jest rozpoznanie. Kiedy usłyszysz coś niepokojącego, wytęż swój słuch, wzrok i węch. Musisz być ostrożnym „ agentem ”, a zarazem dzikim lampartem. Nie daj się wykiwać, wiesz jacy są ludzie - potrafią zwodzić. 

Tak więc najpierw nasłuchuj. Jeśli uznasz za stosowne, weź broń. Przemyśl plan działania i uderz w odpowiednim momencie. Pamiętaj o elemencie zaskoczenia.
To ty jesteś tutaj graczem skarbie…


To właśnie były jego słowa, podczas naszych pierwszych „ lekcji ”. Zastąpił mi ojca, przyjaciela i trenera zarazem. Był magikiem. Tak, to dobre określenie jego „ roli ”.
- Musisz wziąć się w garść! – powiedziałam sobie w duchu, sięgnęłam  po broń i wsunęłam ją za gumkę bielizny.
Wyszłam z mojego pokoju nie zamykając drzwi i powolutku, powolutku szłam przez korytarz. Prawa, lewa, prawa, lewa, lewa. Kurwa! – zaklęłam w duchu. – Opanuj się kobieto! To pewnie zwykła kłótnia jakiegoś małżeństwa, w którym jedno z małżonków znalazło sobie namiętnego kochanka. Taka historia zapewne źle by się skończyła...
 - Nie ważne! Oglądam zbyt wiele filmów sensacyjnych. Zdecydowanie zbyt wiele filmów! – skarciłam się na głos, a z moich ust wydobyło się coś podobnego do chichotu. Odgarnęłam pasmo włosów za ucho i podeszłam jeszcze bliżej drzwi z numerem 18.
Miałam już je otworzyć, lecz coś podpowiadało mi, żebym zaczekała. Zawsze ufam swojej intuicji. Tak było i tym razem.
Przystawiłam ucho do ściany…

- Tak to! Nie ma jej, nie ma dziecka! Zabiła się. Zabiła dziecko! Rozumiesz to?!
- Zabiła się przez ciebie!
- To nie była moja wina!
- Może jeszcze powiesz, ze sama zrobiła sobie dziecko?! Zostawiłeś ją! Wykorzystałeś! Teraz gnij w piekle!
- Zginiesz samotnie, jak ona. Nikt się nie dowie! Zdechniesz w męczarniach. Tak, jak Sara…

Po ostatnim zdaniu wzięłam głęboki wdech i odbezpieczyłam broń.
- Przedstawienie czas zacząć, bejbe – kopniakiem otworzyłam drzwi na oścież i ujrzałam coś, czego całkowicie bym się nie spodziewała…

~ Paolo ~

W drzwiach ujrzałem piękną, brązowooką dziewczynę z długimi, opalonymi nogami i koszulką, ledwo zasłaniającą jej jędrne i wysportowane ciało. Od samego patrzenia robiło mi się słabo. Jednak tak jak piękna, jest również niebezpieczna. Świadczy o tym chociażby naładowana broń w dłoniach tej „ bogini ” skierowana prosto w moje czoło.
- Widzę, kolejna amatorka z kiepskiego gangu – zaśmiałem się szyderczo i wstałem, uciskając butem tors tego skurwiela.
Skąd ja znam tą piękność? Za nic sobie nie przypomnę…
- Może i amatorka – podeszła bliżej mnie, poruszając zabójczo zgrabnymi biodrami jak jakaś pieprzona modelka – Wystarczy, że potrafię walczyć – kolejny krok w przód – i nie zawaham się tego użyć, dupku! – spiorunowała mnie pustym i przepełnionym gniewem wzrokiem.
- Hola, hola skarbie – uniosłem dłonie w geście obronnym – może się dogadamy?
- Wynoś się stąd, póki jeszcze możesz – syknęła jadowicie przez zaciśnięte zęby. Widziałem jak jej mięśnie się spinają i rozluźniają. Była wkurwiona. Zdecydowanie. Muszę obrać inną taktykę…
- Naprawdę chcesz go ratować? Po co ci to księżniczko? – wstałem z ziemi, kopnąłem sukinkota w brzuch, na co zgiął się w pół – Myślisz, że nie wiem o waszej przeszłości? – byłem tuż przy niej. Oparłem dłonie na ścianie, między jej biodrami i delektowałem się zapachem wanilii, którym pachniało jej ciało.
- Nic kurwa nie wiesz! – krzyknęła, a po moim karku przeszedł dreszcz. Ten dreszcz nie był miły. Tak jak ona.
Mimo to postanowiłem nie odpuszczać…
- Dobrze wiesz, że cie zniszczył – powiedziałem łagodnie i spojrzałem jej w oczy. Były takie piękne. Ona również była piękna. Bardzo piękna. – zastanawia mnie tylko co robi taka dziewczyna jak ty – musnąłem dłonią jej policzek na co odwróciła twarz i odepchnęła mnie od siebie – w takim miejscu jak to – dokończyłem.
Chciałem dodać coś jeszcze, ale poczułem cios w mój bok. Ten sukinsyn powoli odzyskiwał siły i teraz wstawał, żeby mi mocno przypierdolić.
- Chcesz się bić? No dalej Guera! Dalej pieprzony dzieciorobie! – krzyknąłem i uderzyłem pięścią w jego twarz. Zaczęła się walka.
 Najpierw byłem na górze i waliłem na oślep – w twarz, w brzuch, w twarz, i tak non - stop. Niestety, niedługo role się odwróciły i teraz to on zadawał mi ciosy.
- Opanujcie się ciołki! – krzyknęła dziewczyna i stanęła naprzeciw nas, celując bronią w ramię chłopaka siedzącego na mnie. – Nick, wstań  i się ogarnij – powiedziała przez zaciśnięte zęby. Koleś zszedł z mojego brzucha i stanął obok dziewczyny. – a co do ciebie – wskazała na mnie palcem – wypieprzaj stąd, albo nie ręczę za siebie, księżniczko! – zaśmiała się pusto.
Nie wymiękam tak łatwo, ale zrozumcie mnie… Ta mała miała broń! Postanowiłem tym razem odpuścić, ale ja tu jeszcze wrócę, a  on będzie patrzył jak posuwam jego suczkę.
- Jeszcze tu wrócę, Guera – powiedziałem powoli się wycofując. – A ty mała… uważaj. Zniszczył ją, ciebie też zniszczy i będzie niszczył każdą kolejną! Chyba, że wolisz zostać mamuśką...
- Wypierdalaj chuju! – krzyknęła i strzeliła mi w ramię.
Auć, zabolało.
- Już niedługo… będziesz jęczała moje imię i nikt ci nie pomoże! On już dawno ucieknie… Jak zawsze z resztą – zaśmiałem się i wybiegłem z pokoju, kierując się do windy. Wyszedłem z hotelu, wsiadłem do samochodu i odjechałem z zakrwawionym ramieniem, jak i nowym planem zemsty.
To jeszcze nie koniec piękna.

~ Gabriela ~

Kiedy wyszedł poczułam się… dziwnie. Z jednej strony czułam ulgę. Z drugiej czułam pustkę i ból. Te wszystkie wspomnienia, o których chciałam zapomnieć, nagle wróciły. Wróciły z podwojoną siłą, a to bolało. Tak bardzo bolało.
- Gabriela... – usiadłam na łóżku i założyłam ręce za głowę. Nick usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem. – Przepraszam kochanie – pocałował mnie w czoło. Przez ten niespodziewany gest odsunęłam się od niego na znaczną odległość.
- Za co mnie przepraszasz? – spojrzałam na niego pytająco i zaczęłam bawić się supełkiem od mojej luźnej bluzki.
- Przepraszam za… za ten dzień. Za to, że uciekłem, ale… ale bałem się – spojrzałam mu w oczy i ujrzałam zbierające się w nich łzy.
Nie, nie. nie! Nie płacz Nick!
- Bałeś się?! A myślisz, że ja się kurwa nie bałam?! Myślisz, że skakałam ze szczęścia?! Języka ci raptem zabrakło?! Nic nie powiesz?! Nic?!
Wpatrywałam się w niego wściekła i wtedy sobie wszystko przypomniałam. Wiem skąd znam tego gościa…

Było mi tak niedobrze od dwóch dni. Obudziłam się rano i ruszyłam do toalety. Nie wiedziałam, co się ze mną działo, ale to było co najmniej dziwne. Nigdy się tak nie czułam.
- Gabriela, skarbie! – krzyknął Nicki, a już za chwilę usłyszałam ciche pukanie do drzwi od łazienki. – Dobrze się czujesz mała?
- Tak, dobrze. Wszystko jest w porządku. – Znów zwymiotowałam. Kiedy trochę mi się polepszyło, wyszłam z łazienki i podreptałam do kuchni, gdzie zaparzyłam sobie zieloną herbatę.
- Już wychodzisz? – spytałam bruneta, który zakładał na ramiona swoją skórzaną kurtkę i poprawiał i tak dobrze ułożone włosy.
- Niestety… Jestem umówiony na rozmowę kwalifikacyjną. No wiesz… jako instruktor tańca – zaśmiał się i dał mi całusa w usta.
- No okej. A i jeszcze jedno… - powiedziałam, widząc, że już się zbiera do wyjścia. – Nie mogę dziś zostać u ciebie. Jestem umówiona z Katy – skłamałam, uśmiechając się sztucznie.
- Spoko. Widzimy się jutro po południu na mostku? – pewnie zastanawiacie się czym jest ten mostek… Mostek był naszym ulubionym miejscem. Tam właśnie go poznałam w dość dziwnych okolicznościach, ale to już zupełnie inna bajka.
- Pewnie. Musisz już iść. Nie chcę żeby ojciec coś zauważył… No wiesz…
- Dobrze, to do zobaczenia jutro kochanie– pomachał mi na pożegnanie i wyszedł.
Znów zrobiło mi się niedobrze, więc ruszyłam do łazienki, gdzie znów zwymiotowałam.
Najpierw myślałam, że to jakież zatrucie żołądkowe, ale to nie mogło być to…
Może ciąża… Nie! Na pewno nie… Zabezpieczaliśmy się do chuja!
Muszę z kimś porozmawiać… Katy.
Ruszyłam do telefonu i wybrałam numer przyjaciółki.
- Hej Katy!
- No helo, Mel! – zachichotała po drugiej stronie.
- Nie czas na to kochana. Musisz przyjść. Teraz – powiedziałam cholernie poważnie – I zapomniałabym… kup test ciążowy. Narazka - i nacisnęłam czerwoną słuchawkę.
…
Po jakiś 10 minutach Katy już była przed moim domem. Wpuściłam ją do środka.
- Po co ci test ciążowy, do chuja?! – krzyknęła bez owijania w bawełnę.
- A po co są testy ciążowe?! Pomyśl logicznie laska…
- Nie mów, że…
- Nie wiem kurwa! Nic nie wiem!
Wzięłam od niej test i weszłam do łazienki. Po 5 minutach spojrzałam pod światło i zobaczyłam…
- To... to nie może być prawda – po moich policzkach spłynęły łzy. Mnóstwo łez.
- Mel, otwórz drzwi!
Zaczęłam szlochać coraz głośniej i głośniej.
- Słyszysz mnie?!
Otworzyłam drzwi i spojrzałam na przyjaciółkę. Test pokazywał dwie kreski.
- Nie martw się, Gabs - przytuliła mnie delikatnie. - Wiesz... ten test... On... on może się mylić. Czekaj... Mam tu numer do naprawdę dobrego ginekologa. - Przeszukała swoją wiśniową torbę i podała mi małą karteczkę z numerem.
PAOLO LIRO - ginekolog, specjalista
tel. 334221336

- Słyszysz mnie, Mel? – Nicki machał mi dłonią przed oczami. - Ziemia do śnieżki! - Spojrzałam na niego zdezorientowana i mimowolnie zaśmiałam się na określenie "śnieżka".
Pewnie zastanawiacie się skąd ten epitet... Kiedy byliśmy młodsi ja byłam jego śnieżką, a on księciem, który zawsze mnie ratował. Wtedy właśnie tak wyobrażałam sobie mojego idealnego faceta. Nick był moim ideałem, ale jak wiemy nikt nie jest perfekcyjny, a ja zauważyłam rysy na tej jakże doskonałej buźce tak późno... Za późno.
- Coś mówiłeś? - odrzuciłam od siebie wszystkie te myśli i próbowałam skupić się na słowach chłopaka.
- Mówiłem, że przepraszam, że byłem chujem. Przepraszam, że cię zostawiłem – Przestałam go słuchać. Wyłączyłam się, co robiłam dość często ostatnim czasem…
Poczułam jak mój telefon zawibrował. Mimowolnie wyciągnęłam Mentosa z kieszeni i spojrzałam na ekran. Kiedy odczytałam tekst SMS’a wypuściłam mojego iPhon’a, który upadł na podłogę z cichym plaśnięciem.
 Ta wiadomość…

_______________________________

Ta daaaaaaaaaa CZWÓRECZKA W KOŃCU SIĘ POJAWIŁA :)
Więc na początku chciałabym Was bardzo, bardzo, bardzo przeprosić.
Chciałabym Was przeprosić, że tak wolno dodałam ten rozdział, ale miałam małe urwanie głowy, a do tego usunął mi się cały rozdział i musiałam pisać od nowa. Masakra.
Chciałam dodać już wczoraj, ale wróciłam bardzo późno z klubu i padłam na twarz ( dosłownie ).
Więc rozdział pojawił się dzisiaj. Mam nadzieję, że nie jesteście źli...

Co do czwóreczki - jak sądzicie co to za wiadomość? I co zrobił Nick? Dlaczego Gabriela ma do niego taki żal? I kto jest nadawcą tej wiadomości?
A Paolo? Jaką postacią Wam się wydaje? 

Reszta należy do Was :) Proszę o szczere komentarze, co do rozdziału. Tyle ode mnie...
Następny rozdział dodam prawdopodobnie za tydzień ( w miarę możliwości ), a w razie jakichkolwiek pytań kierujcie się na aska. PS : Jeśli czytacie mojego bloga KOMENTUJCIE, wystarczy nawet zwykły PRZECINEK - chcę wiedzieć ile osób czyta moją "twórczość".No nic... MIŁEGO CZYTANIA KOCHANI :)