3. Widzę cię skarbie.

ROZDZIAŁ TRZECI

Widzę cię skarbie.

~ Gabriela ~

                 Byłam tak bardzo zmęczona podróżą, emocjami i całą tą sytuacją w jakiej się znalazłam, że jedynie o czym myślałam to wziąć prysznic i szybko zasnąć. Oczywiście jak zawsze coś musi się dziać w moim  życiu i nigdy, ale to nigdy nie mam chwili spokoju. Tak było i tym razem. Kładąc telefon na szafce coś wypadło mi z kieszeni. Schyliłam się, podniosłam malutką, zmiętą karteczkę i zamarłam.

Obserwuję cię w dzień
Obserwuję cię w nocy
Jestem wszędzie
Opierasz się dziwko
Nie doceniasz mnie
Wkrótce mi się poddasz
:*

PS: Jeszcze będziesz moja suko!

Czy… Czy to sen?! Ja zwariowałam?! Może zjadłam jakieś grzybki halucynki ? Może nawdychałam się jakiegoś gówna? Czuję się jak w filmie sensacyjnym.
Moment. „ Obserwuję cię w dzień … ” – ktoś mnie śledzi.
Szybko podbiegłam do okna, szarpnęłam za zasłony i spojrzałam na wąską ulicę i chodnik. Nikogo tam nie było.
To chyba jakieś żarty! Nie oburzaj się, Grande. Oddychaj spokojnie.
Raz, dwa, trzy, dziesięć, piętnaście, osiemdziesiąt dwa. To tylko zwykła karteczka. Ktoś robi sobie z ciebie żarty. Przyzwyczaj się, bo zwariujesz!
Odeszłam od okna i skierowałam się w stronę mojej bordowej walizki. Wyjęłam z niej bieliznę, kosmetyczkę, jedwabny ręcznik i koszulkę z napisem „ Bad girl ” do spania. Rozpuściłam włosy, które opadały mi teraz na ramiona i szybkim ruchem wślizgnęłam się do łazienki. Odkręciłam wodę, aby swobodnie spłynęła do wanny i dolałam do niej odrobinę soli i mojego kokosowego żelu do kąpieli, aby umilić sobie kąpiel. Zsunęłam  z siebie czarny top z napisem „ Love ”, rurki z łańcuchami i czarne stópki. Zostałam w czerwonej bieliźnie, której po chwili również się pozbyłam i wślizgnęłam się do pokaźnych rozmiarów wanny.
Jak cudownie. W końcu mogę odpocząć kiedy dosłownie wszystkie nieszczęście walą mi się na głowę. Najpierw Nick, potem ten nieszczęsny liścik. Co jeszcze mnie czeka?!
Spojrzałam w lustro wiszące naprzeciwko mnie. Mimo, że czułam się jak gówno, jak zmięta i stargana życiem „ rzecz ” nie uroniłam nawet jednej łzy.
Tak dawno nie płakałam. Rok po śmierci matki, gdy odszedł od nas ojciec obiecałam sobie, że będę silna, że dam radę i nie uronię łzy. On na nią nie zasłużył. Nie zasłużył na mój płacz i na moją miłość. Zniszczył wszystko – matkę, rodzinę, mnie.
Zaczęłam wmasowywać żel w moje delikatne ciało nucąc przy tym słowa jednej z piosenek zespołu „Metallica -  Carpe diem baby”. Kiedy skończyłam „wycieranie brudów” spłukałam włosy i wtarłam w nie szampon z Jantara. Następnie wstałam i spłukałam włosy jak i całe moje ciało.
                Po kąpieli założyłam świeżą bieliznę oraz naszykowaną koszulkę, wytarłam włosy i mokre pasma opadły mi na ramiona. Wróciłam do pokoju i postanowiłam zadzwonić do mojej kochanej przyjaciółeczki.
Jedno połączenie.
Nie odbiera. To nic. Może ma wyciszony telefon, albo zwyczajnie zasnęła.
Drugie połączenie.
Kurwa, co się dzieje ?! Zawsze odbiera za drugim razem. No nic, spróbuję jutro. Zapewne ma ważniejsze rzeczy na głowie niż słuchanie moich wywodów.
Rzuciłam telefon na szafkę, odrzuciłam narzutę na krzesło i wsunęłam się pod bordową kołdrę okrywającą materac łóżka. Już chciałam zasnąć kiedy coś przykuło moją uwagę…
Te krzyki.

~ Amanda ~

                Dopinałam właśnie ostatni guzik mojej nowiutkiej, czerwonej spódniczki ze sztucznej skóry, kiedy mój telefon zawibrował. Spojrzałam na ekran i zamarłam - Gabi. Dłuższą chwilę zastanawiałam się czy odebrać czy też odrzucić połączenie od przyjaciółki kiedy zadzwonił dzwonek.
Jeju, jeju, jeju! Jeśli odbiorę David będzie cholernie wściekły, że tak długo każę mu czekać. Natomiast jeżeli odrzucę połączenie Gabi wkurwi się, że przez cały dzień nie odbieram jej telefonów. Kogo wybrać ?!
Drugi dzwonek.
Szybko ! Zdecyduj w tej chwili dziewczyno!
Trzeci dzwonek.
Podbiegłam do drzwi, chwyciłam za klamkę i przekręciłam  zamek otwierając  je tak, aby brunet mógł przejść.
- Przepraszam, że tak długo skarbie – musnęłam jego policzek i przejechałam opuszkami palców wzdłuż jego ramion.
- Żartujesz sobie ?! –warknął w moim kierunku i wparował do środka – Najpierw się napalasz, piszesz, że chcesz seksu, a potem karzesz mi czekać ?! – odepchnął mnie i przycisnął moje delikatne nadgarstki do ściany.
Tego już za wiele !
- Nie, nie mój drogi! Trochę się zagalopowałeś chłopcze – przycisnęłam paznokieć do jego torsu i zacisnęłam szczękę. Zebrałam się w sobie i odepchnęłam go tak mocno na ile pozwoliły mi obolałe dłonie – Po pierwsze – to ty zadzwoniłeś. Po drugie – pieprzysz się z każdą laską więc po co ci ja? Po trzecie – ty byłeś napalony. Po czwarte – w każdej chwili mogę wypieprzyć cię za drzwi i nigdy więcej na ciebie nie spojrzeć – mówiłam coraz głośniej przybliżając swoją twarz do jego ust – Dotarło to do ciebie ?!
- Jaka groźna – zaśmiał się pusto. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji – Nie podejrzewałem, że jesteś taką kocicą skarbie – oblizał dolną wargę ust i przyciągnął mnie do siebie opierając dłonie na moich biodrach.
                Wystarczył jeden gest, jedno słowo i byłam w jego ramionach. To jak zastrzyk adrenaliny – pojawia się nagle, nieoczekiwanie i nie masz nad tym kontroli. Tak było też ze mną i z Davidem na początku…

To miały być szybkie spotkania, zabawy dwójki ludzi. Ot, układ. Nic więcej.
On potrzebował zaspokojenia.
Ja – miłości, bezpieczeństwa, JEGO.
Potem jak zawsze pukam do drzwi jego mieszkania. On nie otwiera. Wiem, że tam jest. Wiem, że na mnie czeka.
Minuta.
Dwie.
W końcu drzwi się otwierają. W progu stoi rozczochrany brunet z prezerwatywami w dłoni.
Boję się. Podniecam. Sama nie wiem.
Zamyka drzwi; głośno, niemal ostentacyjnie. Przyciska do ściany moje drobne ciało.
 Gubię oddech, gdy on jednym ruchem zrywa ze mnie koszulę. Chwyta za pierś. Ściska. Mocno. Bezlitośnie. Odszukuje palcami sutki, bawi się nimi przez chwilę, gniecie...
 Syczę z bólu, a on kładzie mi dłonie na ramionach i sprowadza na kolana...
Nawet nie myślę o jakimkolwiek sprzeciwie.
Chwytam w dłonie jego pasek, rozpinam; pospiesznie, aż nazbyt. Drżą mi palce. Guzik, zamek… Następnie działam - zaspakajam go najlepiej jak potrafię. Do braku tchu. Do łez.
Potem przenosi mnie do sypialni na wielkie łóżko z baldachimem. Nakłada prezerwatywę, rozkracza moje nogi i napiera na mnie. Ot tak, boleśnie, gwałtownie, szybko.
Zwykły seks. Bez zobowiązań.
Dopiero potem myślę.
Budzę się rano i przed oczami mam obraz mojej zapłakanej przyjaciółki, która nas nakrywa…

- N… Nie mogę David! – odpycham go od siebie i osuwam się na pobliską sofę.
- Że co kurwa ?! – łapie się za włosy i chodzi nerwowo po pokoju – Nie możesz ?! Nie możesz ?! Daruj sobie te gierki, Trump – zaśmiał się szyderczo kierując swoje muskularne ciało w moją stronę.
- Wynoś się! – wstałam i otworzyłam drzwi na oścież nie patrząc mu w oczy.
Gdybym podniosła głowę w jednej chwili roztopiłaby się moja pewność siebie. Znów byłabym tą łatwą laską na jedną noc…
- C… Co powiedziałaś ? – rozszerzył źrenice i wpatrywał się we mnie swoimi czekoladowymi oczami z delikatnie rozwartymi ustami.
- Powiedziałam wynoś się z mojego mieszkania, Cooper! – rzuciłam w jego stronę czarny podkoszulek, czarną, skórzaną kurtkę i pasek – Nie chcę cię więcej widzieć! – wypchnęłam go na klatkę schodową, zamknęłam zamek w drzwiach i osunęłam się na ziemię.
Cudownie! Po prostu cudownie!

~ Nick ~

Po rozmowie z Gabrielą postanowiłem poszukać mojego pokoju. Na kartce widniała liczba – 18.     Stanąłem przed drzwiami, przekręciłem klucz w zamku i wszedłem do środka niemal ostentacyjnie zamykając je za sobą. Byłem zbyt zmęczony więc pomyślałem, że wezmę szybki prysznic i położę się spać. Jednak jedna myśl nie dawała mi spokoju.
 Kiedy ta dziewczyna zrobiła się taka ostra i niedostępna?! – pytałem sam siebie. Jeszcze tak niedawno biliśmy rekord w szybkości uprawiania seksu. Dosłownie. Była jak dzika lwica. Nasz stosunek był szybki, pusty, namiętny. Nie powiem – Gabriela jest świetna w łóżku, a teraz? Teraz wróciła dziesięć razy piękniejsza. Jej seksowne i jędrne ciało powoduje we mnie dreszcze, narastające pragnienie. Jedynie ona nie daje za wygraną i udaje grzeczną dziewczynkę, nieposkromioną cnotkę. Jezu, jaka ona jest piękna…
Przestań o niej myśleć Romeo! – skarciłem się w myślach. Wyjąłem z walizki najpotrzebniejsze rzeczy – bokserki, szczoteczkę, żel do ciała, szampon i beżowy ręcznik. Kiedy miałem wszystko pod ręką marzyłem jedynie o długim prysznicu. Przekroczyłem próg drzwi wiodących do łazienki kiedy usłyszałem pukanie do drzwi. Czy ja powiedziałem pukanie? Cofam to. Usłyszałem walenie w drzwi. Ktoś natychmiastowo chce mnie zobaczyć. Może nie powinienem, ale pierwsze co mi przyszło na myśl była Gabi. W duchu miałem nadzieję, że wciąż będzie chciała pójść ze mną do łóżka i będzie tak jak dawniej.
Pomyliłem się.
W progu drzwi stał nikt inny jak Paolo Liro – gość, któremu odbiłem dziewczynę i praktycznie pieprzyłem się z nią na jego oczach. Następnie niechcący zrobiłem jej dziecko i uciekłem właśnie tutaj, gdzie jestem teraz. Facet perfidnie był na mnie zły. Poprawka. Był wkurwiony na całego.
- Czego chcesz, Liro?! – uniosłem w górę dłonie i splunąłem mu w twarz.
- Dobrze wiesz, Guera – powiedział bez owijania w bawełnę, wskazał palcem w moją stronę i pchnął mnie na łóżko.  Perfidnie nie był z tych co bawią się w kotka i myszkę.
- Ach tak. Już pamiętam. Sara. Tak nazywała się ta dziwka, nieprawdaż? – zaśmiałem się szyderczo i odepchnąłem go z powrotem na korytarz. Wycelowałem pięścią w jego twarz  – To z nią pieprzyłem się każdego dnia. Tak pracoholiku, rżnąłem ją codziennie. Była taka dobra, ale niestety suka zaszła w ciążę i bajka się skończyła – pokiwałem głową wspominając wspólne „wieczory” z żoną tego skurwiela i kontynuowałem walenie pięściami na oślep.
- Jeszcze raz nazwiesz ją dziwką to pożałujesz gnoju! – skutecznie unikał ciosów, a jego twarz posiniała ze złości – Tak, miała na imię Sara, ale już jej nie ma. Nie ma Sary! Słyszysz Guera?!
- Jak to nie ma? – byłem nieco zdezorientowany, bo koleś użył czasu przeszłego – Czy ona…  Czy ona nie żyje? – głośno przełknąłem ślinę, ale za chwilę oprzytomniałem i pchnąłem Paolo prosto na komodę, gdyż zaczął powoli odzyskiwać siły.
- Tak to! Nie ma jej, nie ma dziecka! Zabiła się. Zabiła dziecko! Rozumiesz to?! – wtedy to dostrzegłem. Błyszczące ostrze w jego dłoni. Miał nóż, a ja? Pod ręką nie było kompletnie nic – Zabiła się przez ciebie! – z każdym słowem był bliżej mnie.
- To nie była moja wina!
- Może jeszcze powiesz, ze sama zrobiła sobie dziecko?! Zostawiłeś ją! Wykorzystałeś! Teraz gnij w piekle! – krzyknął i rzucił się na mnie przygniatając mnie swoim ciałem do podłogi. Nie myślałem, że sukinsyn będzie taki mocny. Próbowałem się wyrwać, ale przysunął ostrze do mojego gardła. – Zginiesz samotnie, jak ona. Nikt się nie dowie! Zdechniesz w męczarniach. Tak, jak Sara…

Myślałem, że to koniec, że dźgnie mnie nożem, a potem już nigdy nie zobaczę światła dziennego. Na szczęście w ostatniej chwili ktoś szybkim i zręcznym ruchem otworzył drzwi.
 Obaj spojrzeliśmy w tamtym kierunku. W progu stała średniej wysokości brunetka z rozpuszczonymi włosami opadającymi na jej ramiona i odbezpieczonym rewolwerem skierowanym prosto na mojego napastnika. Od razu ją rozpoznałem.
To była Gabriela…

_______________

No i mamy trzeci rozdział : ) Ogólnie rzecz biorąc nie jest zbyt krótki i mam nadzieję, że będzie Wam się fajnie czytało...

Co do trójeczki - jak sądzicie co zrobi Gabriela?  A Amanda? Uważacie, że postąpiła właściwie?
Czy ten romans już jest zakończony?
A Nick? Co myślicie o tej postaci?
Oceńcie jakość rozdziału - pod względem stylu pisania jak i ogólnej fabuły : )
Każde wskazówki motywują do dalszego pisania...

Tyle ode mnie...
Następny rozdział dodam prawdopodobnie za tydzień ( w miarę możliwości ), a w razie jakichkolwiek pytań kierujcie się na aska : )PS : Jeśli czytacie mojego bloga KOMENTUJCIE, wystarczy nawet zwykły PRZECINEK - chcę wiedzieć ile osób czyta moją " twórczość " : )